Punjabi poetry blog

 My new publication .

 یاداں دا سمندر چھوڑ کےاک ھور دسمبر ٹر چلیا  سہاڈے نال رشتہ توڑ کے اک ھور دسمبر ٹر چلیا  ٹھردےتھل وچ چھوڑ کے اک ھور دسمبر ٹر چلیا سوچاں دے رخ نوں موڑ کے اک ھور دسمبر ٹر چلیالیا

 رانی پور دی فاطمہ   😢 رانی پور دی رانڑی ساں میں جیویں دودھ مدھانڑی ساں میں بنا دعا توں ساں جھولی آ پئی  ماپیاں دی اکھاں دا پانڑی ساں میں  او سائیں دی در تے نزر دے آئے ھوئی زرا جئی سیانڑی ساں میں میرے لئی او سن زھر دی وانگوں   انہاں لئی مٹھا پانڑی ساں میں میں پیراں فقیراں چے ماپے لبھاں اُنہاں لئی  کمی کمانڑی ساں میں  ظلم دا گُھٹ پیتا، ثواب  سمجھ کے ھائے نی ،کڈی ایانڑی ساں میں محل سی حور ملائکہ والا  لگدی وچ کہانڑی  ساں میں فرشتے نے ظلم دی انہیری پائی نہی سُو تکیا نیانڑی ساں میں بھوکھا شیر اجے وی نہیں رجیا کہڑی ، کلی نمانڑی ساں  میں  آھواں تے کراھواں او  نہی سن موت دا گیت سنانڑی ساں میں  نجمہ مسعود

  لکھ شکر کراں اس رب دا میں جنہیں رات بنائی سکھ والی ایہہ نعمت سوھنے رب دی اے,بھل جاندی ھر گل دکھ والی سکھ وسدی اس دنیا اندر او دکھ دیاں  ساھواں کی سمجھن  اے پُچھو اونہاں بالاں توں جنہاں رات گزاری اے بُکھ والی   نجمہ مسعود

سرحداں نوں نہیں َمنّدے پھول  نالےخوشبووی سرحداں نوں نہیں مَنّدے ھوا دا تےفلسفہ اے جھونکےسرحداں نوں نہیی مَنّدے فطرت دیفراغی ویکھ، بنیا  اےجگ سب لئ اے عالم دے اےنظارے سرحداں نوں نہیں  مَنّدے  دکھ تے سکھ دوویں ھی اس حیاتی دے زیور جے ھنجو تےھاسے وی سرحداں نوں نہیں مَندّے عشق منہ زورگھوڑا جےچلپئے تےرکدا نہئیں عاشق سارےکملےنےسرحداں نوں نہئیں مَنّدے  بنےسُرتےسازسارےاس فطرت دی ھم آہنگی لئی  موسیقی دےاےدھارے سرحداں نوں نہئیں مَنّدے پاگل جوانی وانگ مست لہراں بل کھاؤندیاں لہراندیاں دریاواں دے اے دھارے سرحداں نوں نہئیں مَنّدے نجمہ مسعود🌎  

  اچهے آں ایدهے لئی کوشش  بڑی کیتی اے۔       پر فیر وی کئ لوکاں دی خاص کتاباں وچ برے آں دنیا دے حقوق تے فرائض وچ رل گئے پر فیر وی عملاں دے ڈهڈے حساباں وچ برے آں تهوڑی جئی کمائی سی حلال هی  کهلایا اے پر فیر وی اپنی اولاداں دے نصاباں وچ برے آں محفلاں سجایاں نالے سنگتاں بهی پایاں نے پر فیر وی انجمن شباب تے کباباں وچ برے آں ساڑ چهڈی جندڑی مشقت دے تندور چے پر فیروی  ظالم حاکماں دے خطاباں وچ برے آں ڈهل گئی جوانی ساری چاکریاں ای کردیاں پر فیر وی اک واری نہ دے جواباں وچ برے آں حیاتی ساری عیب میرے لب لب تهک گئے پر فیر وی اپنے ویریاں دے خواباں وچ برے آں نجمہ مسعود

آخری خط  شادی توں پندرہ وریاں بعد تیرے دل وچ خواھش دا بوٹا اُ گیا تے جادوئی پودے وانگ ِدناں چے بل کھاندی ایس بیل نے تیرے  سارے وجود نوں لپیٹ چے لے لیا وریاں دی رفاقت دی موٹی چادر نوں منٹاں چے لہہ کے سٹن لئی توں میرے پیری پہ گیا تیرے ھنجواں دیاں لڑیاں میرے پیراں دیاں بیڑیاں نہ بن سکیاں  کدی تیرے اتھرو مینوں سویر دی تریل وانگ  ٹھنڈے لگدے تے میرا دل اک لمحے لئی اس ٹھنڈ دی  نرمی نال موم ھو جاندا  پر خورے کتھوں میری انا مظبوط پہاڑ وانگ میرے سامنے آکھلوندی تے اگلے ھی پل ھنجو مینوں  اپنے پیراں تے ابلے ھوئے پانڑی وانگوں محسوس ھوندے اس لمحے میں اپنے پیر اک زور دا چیخ نال کِھچ لیندی تے اکو لفظ میری زبان تے آجاندا ھو نہیں سکدا ۔میں کسی دوجی عورت نال تینوں ویکھاں محبت چے شراکت یا ونڈ اے  ممکن ھی نہیں  جس شخص لئی ماپیاں نے مینوں اے کہ کے کہلیا سی او ھی تیرا گھر اے تے ایہہ ھی تیرا جیون ساتھی اے ، میں وی اسی سبق نوں  دل نال رکھیا ۔ایس گھر دی ھر اک اٹ تے گارے وچ سہاڈی محبت دی چاشنی اے ایدھی تعمیر چے دوواں نے اوکھے ویلے کٹے تنگیاں سہیاں ھر کمرے چے سہاڈی ...