Punjabi poetry blog

 مارچ 15,2023   صبح دی سیر ............ نجمہ مسعود ۔ صبح دی میں سیر کراں مینوں چاہ چڑھیا  ھولی ھولی ٹردا میں باغ جناح وڑیا اوتھے دی تے بلے بلے دنیا نرالی سے  پھلاں نال جھکی ھوئی ایتھے ھر ڈالی سی پہلے مینوں ٹکری کڑی او اک بالی سی اچا پاجامہ اودھا جیویں کرتا ھی خالی سی آگے آگے ڈولی پچھے منڈیاں دی ٹولی کدی جمپاں لانڑ کدی ٹردے سے ھولی کناں وچ ٹوٹیاں بلاں اُتے لالی سی مڑ کے جو تکیا سو بی بی او جلالی سی ٹاھلیاں دی چھاواں ھیٹھ بیٹھے سی پڑھاکو اک پاسے بابے ۔۔ بیٹھے پکھدے تمباکو   پار جھاڑی نال تکیا جد لیڑا آک اڑیا  دل نے جو چھکی لائی اتھے جا کھڑ یا  موٹیاں نہ ھونڑ ایتھے انہاں دے نال دیاں ٹردیان سن اینج جیویں چکھڑ پیاں چالدیاں دوجے پاسے جھاڑیاں توں جھاتی کوئی پاندا سی سہتراں تے اُتے اک جوڑا پیا آؤندا سی ھولی ھولی ٹردی ڈگ پئی شیدائن او بابے نے جھٹ ودھ اونوں جا پھڑیا  ھیر تے رانجھے وانگ تہاڈی وی مثال اے کول جا کے اینہاں کول ایہہ قصہ گھڑیا  گول چکر کھا کےمیں سبزے تے بہہ گیا  لال سوٹ والی ناری نوں تکدا ای رہ گیا  لال لال گلاں اُتے...

آخری خط  شادی توں پندرہ وریاں بعد تیرے دل وچ خواھش دا بوٹا اُ گیا تے جادوئی پودے وانگ ِدناں چے بل کھاندی ایس بیل نے تیرے  سارے وجود نوں لپیٹ چے لے لیا وریاں دی رفاقت دی موٹی چادر نوں منٹاں چے لہہ کے سٹن لئی توں میرے پیری پہ گیا تیرے ھنجواں دیاں لڑیاں میرے پیراں دیاں بیڑیاں نہ بن سکیاں  کدی تیرے اتھرو مینوں سویر دی تریل وانگ  ٹھنڈے لگدے تے میرا دل اک لمحے لئی اس ٹھنڈ دی  نرمی نال موم ھو جاندا  پر خورے کتھوں میری انا مظبوط پہاڑ وانگ میرے سامنے آکھلوندی تے اگلے ھی پل ھنجو مینوں  اپنے پیراں تے ابلے ھوئے پانڑی وانگوں محسوس ھوندے اس لمحے میں اپنے پیر اک زور دا چیخ نال کِھچ لیندی تے اکو لفظ میری زبان تے آجاندا ھو نہیں سکدا ۔میں کسی دوجی عورت نال تینوں ویکھاں محبت چے شراکت یا ونڈ اے  ممکن ھی نہیں  جس شخص لئی ماپیاں نے مینوں اے کہ کے کہلیا سی او ھی تیرا گھر اے تے ایہہ ھی تیرا جیون ساتھی اے ، میں وی اسی سبق نوں  دل نال رکھیا ۔ایس گھر دی ھر اک اٹ تے گارے وچ سہاڈی محبت دی چاشنی اے ایدھی تعمیر چے دوواں نے اوکھے ویلے کٹے تنگیاں سہیاں ھر کمرے چے سہاڈی ...