Punjabi poetry blog

  لکھ شکر کراں اس رب دا میں جنہیں رات بنائی سکھ والی ایہہ نعمت سوھنے رب دی اے,بھل جاندی ھر گل دکھ والی سکھ وسدی اس دنیا اندر او دکھ دیاں  ساھواں کی سمجھن  اے پُچھو اونہاں بالاں توں جنہاں رات گزاری اے بُکھ والی   نجمہ مسعود

سرحداں نوں نہیں َمنّدے پھول  نالےخوشبووی سرحداں نوں نہیں مَنّدے ھوا دا تےفلسفہ اے جھونکےسرحداں نوں نہیی مَنّدے فطرت دیفراغی ویکھ، بنیا  اےجگ سب لئ اے عالم دے اےنظارے سرحداں نوں نہیں  مَنّدے  دکھ تے سکھ دوویں ھی اس حیاتی دے زیور جے ھنجو تےھاسے وی سرحداں نوں نہیں مَندّے عشق منہ زورگھوڑا جےچلپئے تےرکدا نہئیں عاشق سارےکملےنےسرحداں نوں نہئیں مَنّدے  بنےسُرتےسازسارےاس فطرت دی ھم آہنگی لئی  موسیقی دےاےدھارے سرحداں نوں نہئیں مَنّدے پاگل جوانی وانگ مست لہراں بل کھاؤندیاں لہراندیاں دریاواں دے اے دھارے سرحداں نوں نہئیں مَنّدے نجمہ مسعود🌎  

  اچهے آں ایدهے لئی کوشش  بڑی کیتی اے۔       پر فیر وی کئ لوکاں دی خاص کتاباں وچ برے آں دنیا دے حقوق تے فرائض وچ رل گئے پر فیر وی عملاں دے ڈهڈے حساباں وچ برے آں تهوڑی جئی کمائی سی حلال هی  کهلایا اے پر فیر وی اپنی اولاداں دے نصاباں وچ برے آں محفلاں سجایاں نالے سنگتاں بهی پایاں نے پر فیر وی انجمن شباب تے کباباں وچ برے آں ساڑ چهڈی جندڑی مشقت دے تندور چے پر فیروی  ظالم حاکماں دے خطاباں وچ برے آں ڈهل گئی جوانی ساری چاکریاں ای کردیاں پر فیر وی اک واری نہ دے جواباں وچ برے آں حیاتی ساری عیب میرے لب لب تهک گئے پر فیر وی اپنے ویریاں دے خواباں وچ برے آں نجمہ مسعود

آخری خط  شادی توں پندرہ وریاں بعد تیرے دل وچ خواھش دا بوٹا اُ گیا تے جادوئی پودے وانگ ِدناں چے بل کھاندی ایس بیل نے تیرے  سارے وجود نوں لپیٹ چے لے لیا وریاں دی رفاقت دی موٹی چادر نوں منٹاں چے لہہ کے سٹن لئی توں میرے پیری پہ گیا تیرے ھنجواں دیاں لڑیاں میرے پیراں دیاں بیڑیاں نہ بن سکیاں  کدی تیرے اتھرو مینوں سویر دی تریل وانگ  ٹھنڈے لگدے تے میرا دل اک لمحے لئی اس ٹھنڈ دی  نرمی نال موم ھو جاندا  پر خورے کتھوں میری انا مظبوط پہاڑ وانگ میرے سامنے آکھلوندی تے اگلے ھی پل ھنجو مینوں  اپنے پیراں تے ابلے ھوئے پانڑی وانگوں محسوس ھوندے اس لمحے میں اپنے پیر اک زور دا چیخ نال کِھچ لیندی تے اکو لفظ میری زبان تے آجاندا ھو نہیں سکدا ۔میں کسی دوجی عورت نال تینوں ویکھاں محبت چے شراکت یا ونڈ اے  ممکن ھی نہیں  جس شخص لئی ماپیاں نے مینوں اے کہ کے کہلیا سی او ھی تیرا گھر اے تے ایہہ ھی تیرا جیون ساتھی اے ، میں وی اسی سبق نوں  دل نال رکھیا ۔ایس گھر دی ھر اک اٹ تے گارے وچ سہاڈی محبت دی چاشنی اے ایدھی تعمیر چے دوواں نے اوکھے ویلے کٹے تنگیاں سہیاں ھر کمرے چے سہاڈی ...

  یاراں دے یار آں گلے دا ھار آں  ویکھ آزمائیں نیئں یار گنوائیں نیئں جد اسی ملدے پُھل جیویں کھلدے کدی وی رلائیں نیئں بہار گنوائیں نیئں دل سہاڈے اکو جئے کھوٹاں تو پاک رھینڑ   بس ساکھ وٹائیں نیئں اعتبار گمائیں  نیئں محبتاں دے دیئے بلن دوستیاں دے ناں تے لو نوں بجھائیں نہیں چاننڑنا  چھپائیں  نیئں 🌾نجمہ مسعود 🌾

  صبح دی سیر    ............   نجمہ مسعود ۔ صبح دی میں سیر کراں مینوں چاہ چڑھیا  ھولی ھولی ٹردا میں باغ جناح وڑیا اوتھے دی تے بلے بلے دنیا نرالی سے  پھلاں نال  جھکی ھوئی ایتھے ھر ڈالی سی پہلے مینوں ٹکری کڑی او اک بالی سی اچا پاجامہ اودھا جیویں کرتا ھی خالی سی آگے آگے ڈولی پچھے منڈیاں دی ٹولی کدی جمپاں  لانڑ کدی ٹردے سے ھولی کناں وچ ٹوٹیاں بلاں اُتے لالی سی مڑ کے جو تکیا سو بی بی او جلالی سی ٹاھلیاں دی چھاواں ھیٹھ بیٹھے سی پڑھاکو اک پاسے بابے ۔۔ بیٹھے پکھدے تمباکو   پار جھاڑی نال تکیا جد لیڑا آک اڑیا  دل نے جو چھکی لائی اتھے جا کھڑ یا   موٹیاں نہ ھونڑ ایتھے انہاں دے نال دیاں ٹردیان سن اینج جیویں  چکھڑ پیاں چالدیاں دوجے پاسے جھاڑیاں توں جھاتی کوئی پاندا سی سہتراں تے اُتے اک جوڑا پیا آؤندا سی ھولی ھولی ٹردی ڈگ پئی شیدائن او بابے نے جھٹ ودھ اونوں جا پھڑیا  ھیر تے رانجھے وانگ تہاڈی وی مثال اے کول جا کے اینہاں کول  ایہہ قصہ گھڑیا  گول چکر کھا کےمیں  سبزے تے بہہ گیا  لال سوٹ والی ناری نوں تکدا ای رہ ...

  جے میں پنکھ پکھیرو ھوندی                   نہ مٹی دی ڈھیری ھو ندی اڈدی پھردی آسما ناں تے.                        دنیا تیری میری ھوندی کھڑ کھڑ ہسدی سکھاں نال وسدی.           نچ نچ گھمن گھیری ھو ندی        سانجھے د کھ تے سا نجھے سپنے  چھاں سکھاں دی گھنیری ھوندی ھر پاسے چمکن چن تے تارے رات نہ کوئی انہیری ھوندی نجمہ مسعود