Punjabi poetry blog

  غزل بھرے بازار وچوں خالی مڑ آؤندی آں  دل دیاں حسرتاں سب توں لکانی آں  نہیں ھوندی کدی خواہش   تے کدے  پیسے نہیں ھوندے دنیا تے آنڑ دا ناں ای اسی کیتا ھے ھر ویلے صبر دا گھٹ اسی پیتا اے  بہتی رزق دی بھک کٹی  ملیا  پیار دا وی فاقہ سی ظلم و زیادتی دی کہانڑی کی سناواں  کیویں تینوں لکیاں پیڑاں وکھاواں  روح دی موت  تے نظری نہ آؤندی جسم دی موت ،کہڑی وڈی گل اے دولتاں نال عزتاں دی تقسیم کیوں ھوندی اے  جدے کہار دانےاودی تکریم کیوں ھوندی اے بھک نال سُکےننگے بچے دی تصویر اس دنیا لئی شاہکار  کیوں ھوندی اے نجمہ مسعود🌾

  ونڈ پنجابی نظم۔  نجمہ مسعود بے  پرواہ  تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونّڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کِسی نُوں چُکاویں  پنڈ ویکھاں جے مخلوق تیری نوں سو سو وکھرے رنگ  کسی دی بولی چے زھر پیا گھلدا کسی چے امرت کھنڈ لیکھ لکھن چے   تیری مرضی سانوں سمجھ نہ آئی کسی نوں  پیاویں آب زم زم  کسی دے لیکھاں چے ٹہنڈ کسی دی گود خالی کردیاں ڈھائی گھڑی نہیں او لاؤندا  ِکدے بچھڑے یار ملا کے اودے سینے پاؤندا ایں ٹھنڈ  الکاسب حبیب اللہ سارے کہندے زات پات  نہ ُپچُھِیں ُاوچیاں عدالتاں دا قاضی ھوے یا گوٹھ گراں  دا بھنڈ بے پرواہ تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کسی نوں چکاویں پنڈ پنجابی شاعری

  اجڑ پجڑ میریاں جھوکاں گئیاں کوئی نہ پچھے حال کجھ نہی رھیا میرے پلے  ڈھور، ڈنگر نہ مال رحمت زحمت بنڑ بیٹھی اے رزق دا پے گیا کال لکھوں ککھ  کہنوں ھو گئی  اینے ماڑے نہیں سی اعمال ھڑ دا غصہ سب کجھ لے گیا  میری شرم تے نالے شال مٹی دے وچ مٹی ھوئے سوھنڑے چن ورگے میرے لال اکھاں میں تے میچ لینی آں جد بھک نالے روندے بال محتاجی ڈھڈی شے اے ربا کوئی حیلہ کر اینوں ٹال اپنی جناب توں دیویں ربا پہاویں دلیہ ھووے یا دال ہتھ پھیلاونڑے غیراں اگے اے غیرت لئی اے گال سینہ سڑ کے سواہ اینج ھویا جیویں کالے سر دے وال ہتھ دیاں لکیراں تک تک روواں ستارہ بدلے گا کدوں چال