Punjabi poetry blog

  کی گل ایے شیداں اج چھم چھم رونی ا یں رو رو ھنجواں دے ہار پئ پرونی ایں حوصلہ توں رکھ گل دل والی دس نیں اٹھ جا شابا ھنڑ کمر نوں کس نیں کی دساں بی بی جی نصیب میرے ماڑے نے ماڑی جئ جندڑی نوں ایویں پیی نسانی آ پہج پہج ہرپاسے روزی پہی کمانی آں گھر والا کدوں دا نشے دا شیدائی اے چھ میرے بال نے  گھر پئ چلانی آں جدوں دا چار گھراں دا کم میں چکیا ہف ہف نس نس ساہ میرا سکیا نشہ جد مک جاوے چیخ تے پکار وے فیر میں کھاندی آں نال چھمکاں دی مار وے لوں لوں ویکھو اج میرا پیا دکھدا اکھاں چوں ہنجواں دا طوفان نہیں سکدا ویکھو تسی پنڈا میرا ھو یا نیلوں نیل اے سکھ میں وی پا لیواں کڈو کوئ سبیل اے تسی کنے سکھی او کڈا وڈا گھر جے نال دا اے لبہیا کناں سہنڑا ور جے بالاں دا جنجال تہاڈا حسابی تے کتا بی اے منہ اتے چمکے لالی پھلاں ونگ گلا بی اے سنڑ گلاں شیداں دیاں دل میرا ڈوبیا ھولی ھولی دل وچ تیر جیا کھبیا کی دساں شیداں تینوں اندروں میں سڑی آں سوہنڑا ور وڈا گھر نظری تے اوندا اے ایس نوں بچاؤنڑ لئ اوکھی میں  وی بڑی آں دل اتے رکھی اے صبر ے دی سل وے دنیا نوں سامنڑے ہنس ہنس مل وے منہوں میں نہ کسکی روک لیے اتھرو ...

 اک ھتھ رندہ دوجے ہتھ منڈا او آ دوالےمیرے ھویا سی اے بال میں اپنا لیہا یا جے جے بدل سکو تقدیر ایدی ور یاں توں پڑ ھا ندے او لوکاں اک پت پڑھا دیو میرا وی اے و صف تہانوں رب دتا اے سارے جگ وچ وڈے کہلا ندے ھو آدمی نوں انسان بڑھاونڑ لئ گر سارے تسی آزما ندے او ہا لی نرا مرا اے منڈا اے جیو یں چڑا کوئی ٹندا اے مغز ایدا جے کورے کاغذ ورگا عقل و دانش دیاں لیکا ں تسی پانڑ یاں نے ایویں نکیاں نکیاں خواہشاں نے ایدھے اندر جومیں ویکھنا چاھندا واں سچ کی ھوندا کیویں بولدے نے میرے لال نوں تسی سکھا دیوو اید ھی خا طر زہر بھی پی لیوے ایدی رگ رگ وچ وسا دیوو جھوٹ جڑ اے سب برا یاں دی انہوں اہیہ بھی سبق پڑ ھانڑا اے اینوں دسیوں ایدے توں دور رھوے پہاوین نکا اے یا ایانڑا اے فریب مکاری تےپر کاری سب اے جھوٹ دے بہن بھرا ہی نے ایدے دل وچ تسی بٹھا نا اے انصاف ہوے دوجا سبق اودا اس گل لئ جاں لڑادیوے کیویں پنکھ پکھیرو اچے اڈدے نے فلک دے نال او جا لگدے نے اوچی بناونئ اے تسی سرشت ایدی نیو اں اڈن دا کدی وی ایہ سوچے نہ ایویں کمزور جیا اے بالڑا جے میں چاھناں اندروں مظبوط ہوے قوت ارادی جنہوں اسی کہندے آں ایدھے اندر کٹ کٹ بھر ...

   میں وی ساں کدی ننھی پری  ما پیا ں دے گھر وچ تتلی بن کے  ھر پا سے اڈدی پھردی ساں  دنیا میری گھر وی میرا  باغ بہاراں  سب ٹھنڈ یاں چھاواں میر یاں نے  فیر کی ھو یا  اک دن ستی سپنے توں میں  جا گی ساں  میرے کنی جد گل اے پئی ھنڑ اپنے گھر توں جانڑا اے مینوں اینج لگیا   جیویں میں تے نہیں  اے صرف پر چھا یاں میر یاں نے  جد  بہ گئ اس بیگا نے نال دل لگد یاں لگد یاں لگ جانڑاں دل لاواں لاواں تاں سوچاں گل دل نے آ خر من ھی لئ اے چھپر چھاواں میریاں نے دن رات سنواردی رھندی ساں اس نکے جیے ساہباں نو ں میں کد جندڑی میری مک گئی اے گزرے ہوئے سونڑے پل میرے کج یاداں سہا نیاں میر یاں نے  جد چکر ماہ و سال آیا دل شیشے اندر وال آیا حق لینڑا ازل توں سی حق اودا حق لینڑ دا اونو ں خیال آیا اے گھر تےمیرا اپنڑا اے  ایتھے کی کردے او سر کار تسی اے بوھے باریا ں میر یا ں نے تد دل دیاں کر چیاں چنڑ دی ساں  دا  نالے سو چدی ساں او پیار محبت کی ھو یا  کتھے حصا ر لئ باھواں میر یا ں نے پر کہا نڑی اجے وی مکی نہیں  کل شامی ...

  ربا مینوں صندل کردے۔ پنجابی شاعری نجمہ مسعود جون 09, 2022 ربا مینوں صندل کردے     جیڑا میرے نیڑے آوے  خوشبو اودھا مقدر کردے ربا مینوں صندل کردے  سائے لئی مسافر در در رلدے  مینوں گھنی چھاں وانگوں کردے  جیڑی لکاندی پردے سب دے مینوں  سلکھنی ماں وانگ کردے اپنا پرایا مینوں زخم جو لاوے اودھا  کلہاڑا خوشبو نال بھردے جیوندی رھواں تے چھتری سب لئ مرجاواں تے خوشبو کردے نجمہ مسعود🌺

  مٹی دے کھڈونے وانگوں بندے دی کہانی اے پتہ نہیں کہڑے ویلے کھیڈ مک جانڑی اے اکو رب سچا تے اودھی ذات سیانڑی اے   ایہہ دانڑیاں دی وڈیائی دی روایت پرانی اے  اُچی ذات دی شان دا اُچا شملہ نشانی اے مٹی نال بنی اے مٹی چے رل جانڑی اے دسو کنے چِہر ایتھے زندگی مسکراؤنڑی اے موت  نے  جندڑی دی کنڈی کھڑکاؤنڑی اے جال وچوں کڈ کے پنچرے چے پاؤنڑی اے جتھوں روح  آئی سی اوتھے اپڑاؤنڑی اے نجمہ مسعود

 عشق دا روگ جادو عشقِ داسر چڑھ بولے دل دے اندر دا بھید پہیا کھولے لگ جاندے روگ پھر ھولے ھولے     چناں جیاں ھیر یاں نو مٹی وچ رولے   منگدے دعاواں عاشق بھر بھر جھولے بھا نبڑ بنڑ جاندے نے پیار دے شعلے  کھے سر پیندی نہ ملدے ڈھولے ھو جاندے نے پیارے اکھاں توں اوھلے   نہ سمجھیں نجمی اینوں گڈیاں پٹولے                    شالا پینڑ کدی نہ عشق دے رولے نجمہ مسعود.

 حمد باری تعالی .... او مالک اے کل دا اے جہاں اے اسی دا نہ همت کسی دی اودی تهاں تے بولے مشیت ایزدی دے  رازاں نوں کهولے اسی دی رضا اے اسی دی اے حکمت او چاهوے تےآپی پنڈاں نوں کهولے اے دنیا اے وڈی تے وڈے بکهیڑے نیکی تے بدی نوں واہ واہ نکهیڑے اسی وڈے سرکش اسی ایتهے باغی کریں پار یارب ساڈے بهی بیڑے نجمہ  مسعود

 یار بندے نے تن قسم دے۔    وکھو وکھ پچھان دن پہلے یار نی گلیں باتیں دوجے بکھرے کھانڑ دے پہلا ملے تے گلاں باتاں خاطر نال ذبان زبان دے دوجا ملے تے چھیتی کردا چارے کھان کھوان دے جانی یار نوں آپ ملیں توں جھگڑے چھڈ نقصان دے لینا ہوے تے لے دل اودھا دینی ہوے تے جان دے پھر دنیا تیرے لئ جنت کہندا نال ایمان دے

او بندیاں نوں پہلے پنڑدا اے صبر دی  پہٹھی جیویں  ُپہندا اے جیڑے اودی رضا چے راضی ھونڑ اونہاں نوں خاص کم لئ چنڑدا اے اچے رتبے ایویں نہیں ملدے نے اکھاں بند تے ھونٹ سلدے نے اے پھل جے وریاں دے چلے دے ڈھول رھندے جے اکو ِکلے دے اُکا میں نوں اندروں مُکاندے نے تد ولیاں دا رتبہ پا ندے نے رب اونہاں دی دل وچ وسدا اے باطن شیشے وانگوں دسدا اے او رھندے رب دی  دنیا چے نہیں ودسدے سب دی دنیا چے نجمہ مسعود🌱

  ایس زمانے توں نہیں زمانے دی بدلی ھوا توں ڈر لگدا اے  منہوں ویکھیاں اس دھرتی تے کوئی کھوٹا نہ کھرا لگدا اے وی میں جاندی آں شفقت اے تحفہ ازلاں توں میرے لئی  پر معزرت اس دور دے بزرگاں دی شفقت توں وی ڈر لگدا اے ایتھےرائج اے جنگل دا قانون، لاقانونیت تے کھلےھوئے جھاکے  خون منہ لگ گیا اے جناں نوں ایہناں درندیاں توں ڈر لگدا اے رب دیاں نعمتاں تے لعنت پاؤندے لعنتاں ھس ھس گل  نال لاندے  معصوم  فرشتیاں دے لبادیاں والے اینہاں ابلیساں توں ڈر لگدا اے  سبق شوق اخلاق دا درس محبت والا سکھیئے پر کتھے جایئے   کیوں علم و عمل والے ایس  در تے دستک توں وی ڈر لگدا اے  وریاں چے کدی سنڑدے ساں کچی کلیاں دی مسلن دی پہڑی خبر  ھر پاسے ھوس دا زھر پھیلیا اینا اخبار کھولن توں وی ڈر لگدا اے  رکھاں جزبات تے پہرا ھر دم کدی چھلکے نہ اکھیاں دا ڈکیا دریا میرا   نمانڑیاں ماواں دیاں ھُوکاں سن کےاکھاں کھولن توں وی ڈر لگدا اے نجمہ مسعود 😥

  مٹی دے کھڈونے وانگوں بندے دی کہانی اے پتہ نہیں کہڑے ویلے کھیڈ مک جانڑی اے اکو رب سچا تے اودھی ذات سیانڑی اے   ایہہ دانڑیاں دی وڈیائی دی روایت پرانی اے  اُچی ذات دی شان دا اُچا شملہ نشانی اے مٹی نال بنی اے مٹی چے رل جانڑی اے دسو کنے چِہر ایتھے زندگی مسکراؤنڑی اے موت  نے  جندڑی دی کنڈی کھڑکاؤنڑی اے جال وچوں کڈ کے پنچرے چے پاؤنڑی اے جتھوں روح  آئی سی اوتھے اپڑاؤنڑی اے نجمہ مسعود

  غزل بھرے بازار وچوں خالی مڑ آؤندی آں  دل دیاں حسرتاں سب توں لکانی آں  نہیں ھوندی کدی خواہش   تے کدے  پیسے نہیں ھوندے دنیا تے آنڑ دا ناں ای اسی کیتا ھے ھر ویلے صبر دا گھٹ اسی پیتا اے  بہتی رزق دی بھک کٹی  ملیا  پیار دا وی فاقہ سی ظلم و زیادتی دی کہانڑی کی سناواں  کیویں تینوں لکیاں پیڑاں وکھاواں  روح دی موت  تے نظری نہ آؤندی جسم دی موت ،کہڑی وڈی گل اے دولتاں نال عزتاں دی تقسیم کیوں ھوندی اے  جدے کہار دانےاودی تکریم کیوں ھوندی اے بھک نال سُکےننگے بچے دی تصویر اس دنیا لئی شاہکار  کیوں ھوندی اے نجمہ مسعود🌾

  ونڈ پنجابی نظم۔  نجمہ مسعود بے  پرواہ  تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونّڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کِسی نُوں چُکاویں  پنڈ ویکھاں جے مخلوق تیری نوں سو سو وکھرے رنگ  کسی دی بولی چے زھر پیا گھلدا کسی چے امرت کھنڈ لیکھ لکھن چے   تیری مرضی سانوں سمجھ نہ آئی کسی نوں  پیاویں آب زم زم  کسی دے لیکھاں چے ٹہنڈ کسی دی گود خالی کردیاں ڈھائی گھڑی نہیں او لاؤندا  ِکدے بچھڑے یار ملا کے اودے سینے پاؤندا ایں ٹھنڈ  الکاسب حبیب اللہ سارے کہندے زات پات  نہ ُپچُھِیں ُاوچیاں عدالتاں دا قاضی ھوے یا گوٹھ گراں  دا بھنڈ بے پرواہ تے ڈاھڈیا ربا واہ واہ تیری ونڈ  کسی دا موڑیں خالی کاسہ کسی نوں چکاویں پنڈ پنجابی شاعری

  اجڑ پجڑ میریاں جھوکاں گئیاں کوئی نہ پچھے حال کجھ نہی رھیا میرے پلے  ڈھور، ڈنگر نہ مال رحمت زحمت بنڑ بیٹھی اے رزق دا پے گیا کال لکھوں ککھ  کہنوں ھو گئی  اینے ماڑے نہیں سی اعمال ھڑ دا غصہ سب کجھ لے گیا  میری شرم تے نالے شال مٹی دے وچ مٹی ھوئے سوھنڑے چن ورگے میرے لال اکھاں میں تے میچ لینی آں جد بھک نالے روندے بال محتاجی ڈھڈی شے اے ربا کوئی حیلہ کر اینوں ٹال اپنی جناب توں دیویں ربا پہاویں دلیہ ھووے یا دال ہتھ پھیلاونڑے غیراں اگے اے غیرت لئی اے گال سینہ سڑ کے سواہ اینج ھویا جیویں کالے سر دے وال ہتھ دیاں لکیراں تک تک روواں ستارہ بدلے گا کدوں چال